Η Αγάπη Θεραπεύει, Δεν Ψάχνει Φταίχτες...

Λες η αγάπη είναι ο σκοπός και δεν έχεις ιδέα τι θα πει αγάπη. Κατάντησε κλισέ απόφθεγμα, σε παραπεταμένες μπλούζες και στιχάκι σε τραγούδια που υμνήσαμε σα να γράφτηκαν για μας. Η ονειροπαρμένη αγάπη. Η αγάπη που πονάει. Η αγάπη που θα… 

Κανένας λόγος, για την ενεργό αγάπη... 

Μονάχα κάποιοι λίγοι, την ένιωσαν...

Κάποιοι που χάθηκαν ολότελα, από τον δρόμο που τους είπαν πως είναι ο σωστός. Όσο πιο κοντά φτάνεις στο δικό σου σωστό, τόσο πιο «λάθος» ο δρόμος σου στα μάτια τρίτων. 

Μα υπάρχει ένα θέσφατο στην ζωή. Απαράβατο, αδιάλλακτο. Και μην φοβάσαι... 

Αν είσαι τυχερός και έρθει μια μέρα η στιγμή, που νιώσεις πως χάνεις ολότελα τον σκοπό σου, εκείνη ακριβώς την στιγμή, θα τον έχεις βρει...
Η αγάπη είναι επιστήμη, δε συμβιβάζεται με όνειρα. Δεν αποζητά τον θαυμασμό και την γρήγορη ικανοποίηση. Δεν είναι μια θεατρική σκηνή, που θέλει το χειροκρότημα για μια κάποια αποδοχή. Απέχει από την λοιδορία. Δεν αποζητά κριτήρια για να βγάλει συμπεράσματα, αυτά είναι τερτίπια του εγωισμού. 

Η αγάπη συχνά παρερμηνεύεται με την προσωπική ικανοποίηση, μα η αγάπη δεν πορεύεται μέσω εαυτού.

Η Αγάπη Θεραπεύει, Δεν Ψάχνει Δακτυλοδεικτούμενους Φταίχτες. 

Η Αγάπη συμπορεύεται με την Ελευθερία... 

Και είμαστε σκλάβοι αιώνες τώρα, για να συμβάλλουμε στο ζευγάρωμα... Αισθήσεις κουτσές, κατσικωμένες σε μια διάσταση, που δίνει κώνειο σε κάθε παραστρατημένο, που τολμά να σκεφτεί, έξω από το μολυσμένο του Εγώ...

«Ιερή Γνωριμία» – Ζαχαρούλα Βαλαβάνη 

Εκδόσεις Άνιμα

enallaktikidrasi.com

"Το Έχεις Επειδή Το Αγαπάς!"

Τι είναι τα γεγονότα, λοιπόν;;;
Αυτό που εσύ ο ίδιος είσαι, αυτή την στιγμή... είναι γεγονός.

Εσύ ο ίδιος, απελευθερωμένος απ'όλους τους φόβους σου... είναι γεγονός.

Εσύ ο ίδιος απελευθερωμένος από το κουβάρι, τα ψεύδη, που αποτελούνται από την ιστορία, την παράδοση, την γνώση, την θρησκεία, την μόρφωση και την εμπειρία... είναι γεγονός.

Εσύ ο άχρονος, ως άχρονος... είναι γεγονός.

Και όλα εκείνα, που υπάρχουν φαινομενικά, μέσα στον χρόνο και που πιστεύεις, ότι είναι εξωτερικά, θα σε σμικρύνουν μέχρι νωθρότητας και ανικανότητας.

Να θυμάσαι! Μόνο αυτό που συμβαίνει εσωτερικά, είναι αληθινό και μπορεί να είναι αιώνιο, τα υπόλοιπα είναι μια ταινία μικρού μήκους, που αποσαθρώνεται καθώς προβάλλεται...

Οι Νόμοι της Ζωής, Προβάλλουν Έναν Εσωτερικό Κώδικα, Πάρα Πολύ Λεπτό Και Αόρατο. 

Κάθε φορά που συναντάς διαμάχες, συγκρούσεις ή ατυχήματα, πρέπει να θυμάσαι, ότι εσύ προβάλλεις αυτό το γεγονός, το οποίο είναι η υλοποίηση της δικής σου εσωτερικής διαμάχης. 

Αν ποτέ βρεθείς σε πολεμικό περιβάλλον, θα πρέπει κάποτε, να το είχες εκθρέψει στον κόρφο σου... Κι ωστόσο, αυτός είναι ο πυρήνας της όλης υπόθεσης, αυτό είναι που δεν θέλεις να παραδεχθείς και αυτό είναι και το πιο δύσκολο, να συλλάβεις: 

Την παραδοχή του γεγονότος, ότι οτιδήποτε σε περιβάλλει είναι ακριβώς εκείνο, που εσύ πραγματικά θέλεις!

Όσο ακατανόητο και παράδοξο κι αν σου φαίνεται: "Το Έχεις, Επειδή Το Αγαπάς!"

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Η Τεχνολογία του Dreamer"

ouranoskaigaia.com

Οτιδήποτε έχεις στο νου σου, αυτό και δημιουργείς...

Ο,τιδήποτε έχεις στο νου σου, αυτό και δημιουργείς...

Δημιουργείς ακατάπαυστα αόρατες πραγματικότητες εν όσω συλλογίζεσαι. Εάν συλλογισθείς κάτι επί ένα δευτερόλεπτο, καθιστάς αυτό το κάτι αόρατη πραγματικότητα, για ένα δευτερόλεπτο. Εάν το συλλογισθείς επί ώρες, ημέρες, έτη, θα ελκύσεις την ούτως ή άλλως δημιουργηθείσα πραγματικότητα, στον εαυτό σου υλικώς.

Εάν διατηρείς στον νου σου, οποιαδήποτε ιδέα καλή ή κακή, επί μήνες και επί έτη εξακολουθητικώς, την καθιστάς ουσιώδη αόρατη πραγματικότητα, και επειδή αυτή γίνεται όλο και περισσότερο ισχυρή, στο τέλος θα λάβει κατ' ανάγκην μορφή και θα εμφανισθεί στον ορατό και υλικό κύκλο των περιστάσεών σου.

Ελκύεις ακαταπαύστως, από το αόρατο ρεύμα των πραγματικοτήτων, πράγματα συγγενή προς εκείνα, για τα οποία συλλογίζεσαι...

Όταν διαβάζεις με ενδιαφέρον στις εφημερίδες περί φόνων, κλοπών, σκανδάλων και φρικαλέων συμβάντων στην γη και την θάλασσα, ελκύεις στον εαυτό σου αόρατες πραγματικότητες αυτής της φύσεως. Συνδέεις τον εαυτό σου με αυτές, οι οποίες είναι κατωτέρας περιωπής, και όταν βρίσκεσαι στο ρεύμα τους, ενώ διαβάζεις με ενδιαφέρον κάθε μέρα, διατρέχεις τον κίνδυνο να φέρεις στον εαυτό σου, μια κάποια μορφή αυτών των φρικαλεοτήτων και αθλιοτήτων.

Οι αόρατες πραγματικότητες, σχηματίζουν τα στοιχεία, των ορατών πραγματικοτήτων.... 

Όσο περισσότερο χρόνο έχεις τον νου σου, σε ένα οποιοδήποτε πράγμα, καλό ή κακό, τόσο ισχυρότερο το καθιστάς αυτό το πράγμα, ως αόρατη πραγματικότητα. 

Κατ' αναπόδραστη ανάγκη εν τέλει, καθ΄όσον έχεις τον νου σε αυτό, θα καταστεί στον ορατό κόσμο και εντός του κύκλου των περιστάσεων σου, όργανον λύπης ή χαράς.... 

Κύτταξε πολλούς τριγύρω σου... Σε τι συνιστάται η αιώνια σκέψη τους ή ο καθορισμένος σκοπός του βίου τους; Στο να λάβουν τον μισθό τους, με την λήξη του μηνός. Πέρα από αυτό τίποτε... Στο να αγοράσουν ένα νέο φόρεμα, στο να κάνουν ένα ταξίδι. Πέρα από αυτό τίποτε... Στο να ζουν ημέρα με την ημέρα ή εβδομάδα με την εβδομάδα. Πέρα από αυτό τίποτε..."

Του Πλάτωνος Δρακούλη από το έργο του: “Στοιχεία Βιονομίας”(Ο Πλάτωνας Δρακούλης, κοινωνιολόγος και δημοσιογράφος, γεννήθηκε το 1858 στην Ιθάκη. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπήρξε από τους πρώτους κοινωνιολόγους στην Ελλάδα, ενώ είναι γνωστοί οι αγώνες του, για την διάδοση των κοινωνικών ιδεών της ελευθερίας και της ισότητας.)

Στο πιο πάνω έργο του, μας μυεί με τον πλέον ευδιάκριτο τρόπο, στο πώς, του αυθεντικού βιώματος της ψυχής, στο βίωμα της πληρότητας, οδηγώντας μας στον δρόμο της αρετής, της ακεραιότητας, των αξιών, στην ολότητα.

Στα ανωτέρα χωρία του έργου του αναφέρεται, στην ελκτική δύναμη της σκέψης, στην επιστήμη των μορφογενετικών πεδίων, στην μαγνητική φύση της ψυχής, πολύ πριν αυτές οι έννοιες, - γίνουν πάγκοινα γνωστές - κυρίως από σύγχρονους συγγραφείς, από την δεκαετία του 1980 και μετά, ενώ απέκτησαν τεράστια δημοτικότητα από βιβλία τύπου: "Το Μυστικό" και όλα τα σχετικά έργα, που κυκλοφόρησαν έπειτα.

Σημασία έχει, πως ενώ στην Ελλάδα παρόμοια βιβλία κάνουν πολλές πωλήσεις, δυστυχώς ονόματα πρωτοπόρων σαν του Πλάτωνα Δρακούλη, παραμένουν άγνωστα και είναι στην αφάνεια.

Aργύρης Καραβούλιας

Μία Σύντομη Βόλτα Στην Γειτονιά Του Κόσμου Η Ζωή Μας...

Βγες, γέλασε, μέθυσε, κλάψε, κάνε τρέλες... Ζήσε!

Βίωσε έντονα και αυθεντικά κάθε συναίσθημά σου. Πάρε τα ηνία της ζωής σου στα χέρια σου και μην περιμένεις τίποτα από κανέναν. Μην προσμένεις το νόημα της ζωής σου, από ξένες υπάρξεις. 

Να μην αρκείσαι στο λίγο... Σου αξίζει το μέγιστο. Μην επαναπαύεσαι στα μέτρια και χλιαρά. Να ψάχνεις πάντα, τα πιο έντονα και τα πιο δυνατά.

Μην χαραμίζεις την ζωή σου, κάνοντας απολογισμούς. Μην σπαταλάς τις ώρες σου, μετρώντας απώλειες. Πάψε να υπολογίζεις, χαρές και λύπες. Μην ψηλαφίζεις αποτυπώματα, που άφησαν στην ψυχή σου, όσοι αγάπησες. Μην μένεις κολλημένος, σε ανθρώπους και καταστάσεις. 

Προχώρησε στα καλύτερα που σε περιμένουν. 

Να μην αφήνεις ανοιχτούς λογαριασμούς, με το παρελθόν σου. Καταστρέφεις το μέλλον σου. Και μην αθροίζεις όλες τις πληγές σου, κάθε φορά που μία καινούργια αιμορραγεί. 

Να μάθεις να μην κρατάς λογαριασμούς, στις ανθρώπινες σχέσεις. Να μην προσθέτεις, αυτούς που έρχονται και να μην αφαιρείς, αυτούς που φεύγουν από τη ζωή σου. 

Δεν επιδέχονται μέτρο, τα συναισθήματα... Δεν μετριέται ο πόνος και η στεναχώρια, με αριθμούς. Δεν υπολογίζονται με την ποσότητα, τα όμορφα και τα ωραία. Δεν ζυγίζονται οι δυσκολίες και τα βάσανα. Δεν έχουν ένταση, οι χαρές και οι λύπες.

Μην βάζεις την ζωή σου στην αναμονή. Βγες μέχρι το ξημέρωμα. Κάνε βόλτες, μέχρι το χάραμα. Συνάντησε φίλους παλιούς και αγαπημένους. Κάνε καινούργιες συμπάθειες και γνώρισε νέους ανθρώπους. 

Γύρισε Στα Σοκάκια Της Γης Και Διασκέδασε Το Ταξίδι Σου. 

Να γελάς, μέσα από την καρδιά σου. Να κλαις ολονυχτίς και να αφήνεις την ανατολή του Ήλιου, να στεγνώνει τα δάκρυά σου. Να τραγουδάς στα έρημα δρομάκια, την μοναξιά σου. Μέθυσε τους πόνους σου και γλέντησέ τους. Αλήτευσε τα δύσκολά σου και κέρασέ τους, από τον τσαμπουκά σου. Φώναξε με όλο σου το ‘’Είναι’’ και εκτονώσε το θυμό σου... Μην καταπιέζεις τα συναισθήματά σου και μην τα πνίγεις.

Ζήσε έντονα, την κάθε σου στιγμή. 

Στύψε την τρέλα σου, μέχρι τις τελευταίες σταγόνες της και απόλαυσε, την δροσερή της γεύση... Γιατί, όλα ανατρέπονται σε αυτό τον κόσμο και όλα αναθεωρούνται...

Άνθρωποι, σκέψεις, συναισθήματα, χαρακτήρες, καταστάσεις ζωής, όλα αλλάζουν μάτια μου.

Μία σύντομη βόλτα, στην γειτονιά του κόσμου η ζωή μας, γι’ αυτό άδραξε τις μέρες. Ζήσε στα άκρα. 

Μην φοβάσαι τις δυσκολίες της. Αντιμετώπισέ τες. 
Μην σε τρομάζει ο αγώνας επιβίωσης. Κέρδισέ τον. 
Μην δειλιάζεις μπροστά στα εμπόδια. Υπερπήδησέ τα. 
Μην σταματάς μπροστά στις δυσκολίες. Ξεπέρασέ τες. 

Μην αναλώνεις και μη σκορπίζεις τον εαυτό σου. Προστάτευσέ τον... 
Και μην περιμένεις τις ευκαιρίες... δημιούργησε τες!

Πάψε να στεναχωριέσαι, γι’ αυτά που πέρασαν. Μην κλαις, γι’ αυτά που δεν έγιναν. Μην περιμένεις πια, αυτούς που δεν γύρισαν... Μην μεμψιμοιρείς, για όσα έζησες. 

Σταμάτα να απαριθμείς όσα έδωσες, πόσα πήρες και πόσα άξιζες... 
Μην ψάχνεις αιτίες και αφορμές, για τις λάθος σου επιλογές.

Ζήσε… Μπες στο βαγόνι της ζωής σου και απόλαυσε το ταξίδι, γιατί δεν έχει εισιτήριο επιστροφής και δεν εξαργυρώνονται τα ναύλα...

Λίτσα Φιλίππου

"Είναι Αδύνατον Να Βλέπω Δύο Κόσμους..." (Εξαιρετικό!)

1. Η αντίληψη είναι συνεπής... Αυτό που βλέπεις αντανακλά, αυτό που σκέφτεσαι. Και αυτό που σκέφτεσαι δεν αντανακλά, παρά την επιλογή σου, για το τι θέλεις να δεις. Οι αξίες σου το καθορίζουν αυτό, γιατί θέλεις να δεις, αυτό στο οποίο δίνεις αξία, πιστεύοντας ότι αυτό που βλέπεις, είναι πραγματικά εκεί... Κανένας δεν μπορεί να βλέπει, ένα κόσμο στον οποίο, δεν έχει αποδώσει αξία. Και κανένας δεν γίνεται, να μην μπορεί να δει, αυτό που πιστεύει ότι θέλει.

2. Ωστόσο, ποιος μπορεί να μισεί και ν’ αγαπά ταυτόχρονα; Ποιος μπορεί να επιθυμεί, αυτό που δεν θέλει να έχει πραγματικότητα; Και ποιος μπορεί να επιλέγει, να βλέπει ένα κόσμο, τον οποίο φοβάται; Ο φόβος τυφλώνει, γιατί αυτό είναι το όπλο του: Αυτό που φοβάσαι να δεις, δεν μπορείς να το δεις. Η αγάπη και η αντίληψη, επομένως, πηγαίνουν χέρι -χέρι, αλλά ο φόβος κρύβει μέσα στο σκοτάδι, αυτό που βρίσκεται εκεί.

3. Τι μπορεί, λοιπόν, ο φόβος να προβάλλει πάνω στον κόσμο; Τι μπορείς να δεις μέσα στο σκοτάδι, που να είναι πραγματικό; Η αλήθεια κρύβεται από τον φόβο, και αυτό που παραμένει, είναι μόνο στην σφαίρα της φαντασίας... Όμως, τι μπορεί να είναι πραγματικό, μέσα σε φαντασιοπληξίες, γεννημένες από τον φόβο; Τι θα ήθελες, ώστε να βλέπεις κάτι τέτοιο; ...Τι θα επιθυμούσες να κρατήσεις, μέσα σε ένα τέτοιο όνειρο;

4. Ο φόβος έχει φτιάξει, όλα όσα νομίζεις ότι βλέπεις. Όλο τον διαχωρισμό, όλες τις διακρίσεις και το πλήθος των διαφορών, που πιστεύεις, ότι καταρτίζουν τον κόσμο. Δεν βρίσκονται εκεί. Ο εχθρός της αγάπης, τις έχει επινοήσει... Όμως, η αγάπη δεν μπορεί να έχει εχθρό, άρα, αυτά δεν έχουν καμία αιτία, καμία ύπαρξη και καμία συνέπεια. Μπορεί εσύ να τους αποδίδεις αξία, αλλά αυτά παραμένουν αναληθή... Μπορεί να τα αναζητάς, αλλά δεν θα τα βρίσκεις... Σήμερα δεν θα τα αναζητήσουμε, ούτε θα σπαταλήσουμε την ημέρα μας, αναζητώντας κάτι, που δεν μπορεί να βρεθεί.

5. Είναι αδύνατον να βλέπεις δύο κόσμους, που να μην υπερκαλύπτουν ο ένας τον άλλον, με οποιοδήποτε τρόπο... Αναζήτησε τον ένα, και ο άλλος εξαφανίζεται. Αλλά, ο ένας παραμένει... Είναι η εμβέλεια της επιλογής, πέραν της οποίας, δεν μπορεί να υπερβεί η απόφασή σου... Το πραγματικό και το μη πραγματικό, βρίσκονται όλα εκεί, για να επιλέξεις ανάμεσά τους, και τίποτα περισσότερο.

6. Σήμερα θα προσπαθήσουμε, να μην κάνουμε κανένα συμβιβασμό, εκεί όπου κανένας συμβιβασμός, δεν είναι δυνατός... Ο κόσμος που βλέπεις είναι απόδειξη, ότι ήδη έχεις κάνει μια επιλογή... Ο κόσμος που βλέπεις, είναι απόλυτα συνεπής, από την οπτική που τον βλέπεις... Είναι όλος ένα κομμάτι, διότι προέρχεται από ένα συναίσθημα, και αντανακλά την πηγή του, σε όλα όσα βλέπεις...



7. Έξι φορές σήμερα, με ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη, δίνουμε με χαρά πέντε λεπτά στην σκέψη, που δίνει τέλος, σε κάθε συμβιβασμό και αμφιβολία, και πηγαίνει πέρα απ’ όλα αυτά, σαν ένα. Δεν θα κάνουμε χίλιες διακρίσεις, ούτε θα επιχειρήσουμε να πάρουμε μαζί μας, ένα μικρό κομμάτι της μη πραγματικότητας, αφού αφιερώνουμε το νου μας στην εύρεση, μόνον αυτού που είναι Αληθινό...

8. Άρχισε την αναζήτησή σου για τον άλλο κόσμο, ζητώντας μια δύναμη πέρα από την δική σου, και αναγνωρίζοντας τι είναι αυτό, που αναζητάς... Δεν Θέλεις Ψευδαισθήσεις... Και έρχεσαι σε αυτά τα πέντε λεπτά, αδειάζοντας τα χέρια σου, από όλους τους ασήμαντους θησαυρούς, αυτού του κόσμου. Περιμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός, καθώς λες: "Είναι αδύνατον, να βλέπω δύο κόσμους... Ας δεχτώ την δύναμη, που μου προσφέρει ο Θεός και ας μην βλέπω, καμιά αξία σε αυτό τον κόσμο, ώστε να βρω την ελευθερία και την λύτρωση".

9. Ο Θεός θα είναι εκεί. Γιατί έχεις επικαλεστεί, την μεγάλη αλάνθαστη δύναμη, που θα κάνει αυτό το γιγάντιο βήμα μαζί σου, με ευγνωμοσύνη. Και δεν θα αμφιβάλλεις, γι'αυτό που θα δεις - γιατί αν και αντίληψη - δεν θα είναι κάτι, που με την όραση των ματιών σου και μόνο... θα μπορούσες να δεις ποτέ... Και θα γνωρίζεις, ότι η δύναμη του Θεού σε στήριζε, καθώς έκανες αυτή την επιλογή.

10. Απόταξε, τον πειρασμό σήμερα - όποτε παρουσιαστεί - απλά με το να θυμηθείς, τα όρια της επιλογής σου... Το μη πραγματικό ή το πραγματικό, το λανθασμένο ή το σωστό, είναι αυτό που βλέπεις, και μόνον το ένα από τα δύο... Η αντίληψη είναι συνεπής με την επιλογή σου, και η Κόλαση ή ο Ουρανός θα έρχονται σε σένα, ως Ένα.

11. Αν δεχτείς, ένα μικρό κομμάτι της Κόλασης ως αληθινό, τότε καταριέσαι τα μάτια σου και την όρασή σου, και αυτό που βλέπεις, θα είναι πραγματικά η Κόλαση... Παρόλα αυτά, η απελευθέρωση του Ουρανού θα παραμένει ακόμη, στην εμβέλεια επιλογής σου, για να πάρει την θέση όλων όσων, θα σου έδειχνε η Κόλαση. Το μόνο που χρειάζεσαι να πεις, σε κάθε κομμάτι της Κόλασης, όποια μορφή και να πάρει, είναι απλά αυτό: "Είναι Αδύνατον, να Βλέπω Δύο Κόσμους... Αναζητώ την Ελευθερία μου και την Λύτρωση, και Αυτό Δεν Είναι Μέρος, Αυτού που Θέλω..."


~ Mαθήματα Θαυμάτων, (Βιβλ. Εργ. Μαθ. 130): "Είναι Αδύνατον να Βλέπω Δύο Κόσμους."

Living Miracles Greece -Μαθήματα Θαυμάτων Ελλάδα

Το Όνειρο Και Το Σ’ Αγαπάω! (Μια τρυφερή ιστορία για μικρά και μεγάλα παιδιά)

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Κάποτε στην Γη, γεννήθηκε το Όνειρο... Το όνομά του δεν ήταν έτσι, όμως επειδή συνεχώς ονειρευόταν, όλοι το φώναζαν Όνειρο. Δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, ήταν σαν όλα τα παιδιά. Ονειρευόταν όμως συνέχεια, κάθε λεπτό που περνούσε... Κι όλοι γύρω του, προσπαθούσαν να τον ξυπνήσουν, όλοι τον ρωτούσαν, «… μα τι ονειρεύεσαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή;» 

Μα εκείνο, δεν απαντούσε ποτέ... 

Κάποια μέρα, το Όνειρο ρώτησε: 

ΟΝΕΙΡΟ: Αλήθεια, τι θα συνέβαινε αν ένα παραμύθι, γινόταν πραγματικότητα;

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τότε όλοι γέλασαν και είπαν, «… μα ένα παραμύθι, είναι ένα παραμύθι. Δεν γίνεται να βγει αληθινό... Τα παραμύθια γράφονται για μικρά παιδιά, που μόνο εκείνα μπορούν να φαντάζονται, πως βγαίνουν αληθινά κι εσύ είσαι μεγάλος πια, Όνειρο.»

ΟΝΕΙΡΟ: Εγώ μπορώ να ζήσω, ένα παραμύθι που θα είναι Αληθινό, Μοναδικό και θα είναι μόνο για μένα… 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το Όνειρο κάθε μέρα, προσπαθούσε να φτιάξει ένα παραμύθι, όμως ποτέ δεν τα κατάφερνε... Κάποια στιγμή σκέφτηκε, πως δεν γινόταν να το φτιάξει μόνο του.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το Όνειρο ήταν πολύ χαρούμενο, που βρήκε αυτό που του έλειπε. 

ΟΝΕΙΡΟ: Μα, πώς θα βρω Αληθινή Αγάπη; Αφού από τότε που είπα, πως θέλω να ζήσω ένα παραμύθι, όλοι γελάνε μαζί μου και μου λένε πως είμαι αρκετά μεγάλος, για τέτοια πράγματα. Που θα βρω Αγάπη; Αληθινή Αγάπη; Εδώ στη Γη υπάρχουν μόνο, αδιάφοροι άνθρωποι, κλεισμένοι σε τεράστιες τσιμεντένιες πολυκατοικίες, που δεν ονειρεύονται, που δεν αγαπάνε, που δε νοιάζονται αν υπάρχω καν. 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τότε το Όνειρο, έπεσε στο κρεβάτι του πολύ λυπημένο κι ένα δάκρυ κύλισε στα μάγουλά του. Πάντα δάκρυζε κρυφά, μιας και οι άλλοι, ποτέ δεν το καταλάβαιναν... Το επόμενο πρωί, το Όνειρο αποφάσισε να κάνει την τελευταία του προσπάθεια, ώστε να βρει την Αληθινή Αγάπη που του έλειπε, για να ζήσει το παραμύθι του. Περπατούσε για ώρες, κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, μήπως και βρει την Αληθινή Αγάπη... Είχε σχεδόν νυχτώσει, όταν βρέθηκε μέσα σ’ ένα δάσος. Είχε κουραστεί τόσο και διψούσε πολύ, όμως δεν υπήρχε ούτε μέρος να ξαποστάσει, ούτε είχε μαζί του νερό. Έτσι αποφάσισε, να ξαπλώσει για λίγο στο γρασίδι. Κοίταξε ψηλά στον Ουρανό και μουρμούρισε: 

ΟΝΕΙΡΟ: Άραγε, πως να είναι εκεί ψηλά; Δεν έχει ούτε πολυκατοικίες, ούτε ανθρώπους που σε κοροϊδεύουν, γι αυτά που ονειρεύεσαι... 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το Όνειρο ήταν πολύ λυπημένο. Είχε σχεδόν τελειώσει και η τελευταία μέρα, που είχε δώσει διορία στον εαυτό του, να ζήσει ένα παραμύθι... όταν ξαφνικά άκουσε μια φωνή: 

ΑΣΤΕΡΙ: Γεια σου, πώς σε λένε; 

ΟΝΕΙΡΟ: Ποιός είναι; 

ΑΣΤΕΡΙ: Εγώ είμαι. Εδώ, πίσω! 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τότε, το Όνειρο γύρισε και είδε μια τεράστια λάμψη. 

ΟΝΕΙΡΟ: Δε βλέπω καλά, χαμήλωσε λίγο το φως. 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το Όνειρο για λίγα δευτερόλεπτα, δεν έβλεπε τίποτα μπροστά του. Όμως μετά από λίγο, είδε καθαρά και δεν πίστευε στα μάτια του... Με μια φωνή, που ίσα ίσα έβγαινε, είπε: 

ΟΝΕΙΡΟ: Εσύ μου μίλησες; ...Μα εσύ, είσαι ένα Αστέρι! 

ΑΣΤΕΡΙ: Ναι, εγώ σου μίλησα. Πώς σε λένε;

ΟΝΕΙΡΟ: Οι φίλοι, με φωνάζουν Όνειρο. 

ΑΣΤΕΡΙ: Και γιατί, σε φωνάζουν Όνειρο; 

ΟΝΕΙΡΟ: Γιατί συνέχεια ονειρεύομαι. 

ΑΣΤΕΡΙ: Και τι ονειρεύεσαι; 

ΟΝΕΙΡΟ: Ονειρεύομαι να ζήσω ένα παραμύθι... Ένα παραμύθι, που θα είναι Μοναδικό... Θα είναι, μόνο για μένα!!! 

ΑΣΤΕΡΙ: Ενδιαφέρον ακούγεται. Και τι σε έχει κάνει, να μην το έχεις ζήσει ακόμα;
ΟΝΕΙΡΟ: Να, ξέρεις, εδώ ο κόσμος είναι παράξενος. 

ΑΣΤΕΡΙ: Δηλαδή; 

ΟΝΕΙΡΟ: Όλοι εδώ ζουν κλεισμένοι σε πολυκατοικίες, δεν αγαπούν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό κι εγώ στο δικό μου το παραμύθι, για να είναι αληθινό, πρέπει να βρω την Αληθινή Αγάπη... Κατάλαβες; 

ΑΣΤΕΡΙ: Ναι, κατάλαβα.

ΟΝΕΙΡΟ: Εσύ Αστέρι, πώς βρέθηκες στην Γη; 

ΑΣΤΕΡΙ: ……….. 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το Αστέρι δεν απάντησε κι έτσι παρέα με το Όνειρο, συνέχισαν να περπατούν μέσα στο δάσος, μέχρι που έφτασαν σε ένα ξέφωτο... Εκεί το Αστέρι ρώτησε το Όνειρο: 

ΑΣΤΕΡΙ: Μήπως θα ήθελες να σε βοηθήσω, να φτιάξεις ένα παραμύθι όπως το θες;

ΟΝΕΙΡΟ: Εσύ, ένα Αστέρι, θα μπορούσες να φτιάξεις, ένα παραμύθι για μένα; Πώς; Αφού εσύ, το μόνο που ξέρεις να κάνεις, είναι να φωτίζεις τον Ουρανό... Δεν μπορείς να φτιάχνεις παραμύθια! Δεν είσαι άνθρωπος! 

ΑΣΤΕΡΙ: Απ' ό,τι ξέρω, δεν έχεις και μεγάλο περιθώριο, στο να ζήσεις ένα παραμύθι... Μέχρι να χαράξει, πρέπει να το έχεις ζήσει. 

ΟΝΕΙΡΟ: Μα καλά, εσύ πώς ξέρεις, πως πρέπει μέχρι σήμερα, να ζήσω αυτό το παραμύθι; 

ΑΣΤΕΡΙ: Ξέχασες Όνειρο; Εγώ είμαι Αστέρι. Μπορώ να ξέρω τα πάντα... Δεν είμαι μόνο, για να φωτίζω τον Ουρανό. 

ΟΝΕΙΡΟ: Σιγά, εγώ τόσα χρόνια δεν έχω δει, κάποιο Αστέρι να κάνει κάτι άλλο, εκτός απ' το να είναι, εκεί ψηλά και να φωτίζει τον Ουρανό. Κι έπειτα, αφού λες ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, γιατί όταν έχει σύννεφα δεν σας βλέπουμε ποτέ; 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το Όνειρο ήταν σίγουρο, πως το Αστέρι δεν θα μπορούσε να πει κάτι...

 ΑΣΤΕΡΙ: Ξέρεις, όταν έχει σύννεφα δεν μας βλέπετε, γιατί κι εμείς θέλουμε κάποιες φορές, να χανόμαστε απ’ τα μάτια σας, για να καταλαβαίνετε πόσο σημαντικά είμαστε, στο να υπάρχουμε στην ζωή σας... 

ΟΝΕΙΡΟ: Καλά, σιγά που γίνεται γι' αυτό. 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Σε λιγότερο, από μία ώρα θα ξημέρωνε και το Όνειρο σκεφτόταν, πως δεν έχει καμιά άλλη επιλογή, πως πρέπει έστω και για πέντε λεπτά, να ζήσει αυτό το παραμύθι... Τότε, γύρισε προς το Αστέρι και είπε: 

ΟΝΕΙΡΟ: Θα με βοηθήσεις να ζήσω, ένα αληθινό παραμύθι; 

ΑΣΤΕΡΙ: Μα εσύ, αφού δεν πιστεύεις, πως μπορώ να τα καταφέρω, πως ζητάς να σε βοηθήσω; 

ΟΝΕΙΡΟ: Ίσως, γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. 

ΑΣΤΕΡΙ: Δεν θέλω να γίνει έτσι. Μόνο εάν νιώσεις πραγματικά, πως μπορώ να τα καταφέρω... τότε θα το ζήσεις, αυτό που ζητάς. 

ΟΝΕΙΡΟ: (Έχει δίκιο το Αστέρι. Πρώτα απ' όλα, πρέπει εγώ να πιστέψω, αυτό που θέλω να ζήσω.) 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο χρόνος κυλούσε και το Όνειρο κοιτούσε το Αστέρι, που σε λίγο θα έσβηνε... 

ΟΝΕΙΡΟ: Τι πρέπει να κάνω Αστέρι, για να ζήσω έστω και για πέντε λεπτά, το παραμύθι μου; 

ΑΣΤΕΡΙ: Κλείσε με, μέσα στην αγκαλιά σου σφιχτά, πολύ σφιχτά... Κι εγώ θα σε πάω, εκεί που θες. 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τότε το Όνειρο, άνοιξε τα χέρια του και πήρε αγκαλιά το Αστέρι. 

ΑΣΤΕΡΙ: Τι νιώθεις; 

ΟΝΕΙΡΟ: Την πιο μοναδική έλξη στο σύμπαν, όπως όταν η βροχή μπλέκεται μέσα στα φύλλα των δέντρων, όπως όταν ο αέρας χαϊδεύει τα πανιά των πλοίων, όπως όταν η θάλασσα χορεύει στους χειμώνες, όπως όταν ο Ήλιος χαϊδεύει τα μάγουλα της καλής μου, τα πρωινά που κοιμάται... νιώθω την πιο μεγάλη αγάπη, νιώθω όπως όταν δακρύζει ένα Αστέρι... Επιτέλους, ζω ένα παραμύθι στα αλήθεια!!!! Όμως, για μια στιγμή... εσύ Αστέρι μου, γιατί δακρύζεις; 

ΑΣΤΕΡΙ: Γιατί Όνειρό μου, ποτέ δεν είχα νιώσει έτσι. Τόσους αιώνες δίνω λάμψη, σε ένα σκοτεινό σύμπαν. Σήμερα όμως έδωσα, όλο μου το Φως σε σένα κι ένιωσα, πώς είναι η Αληθινή Αγάπη. 

ΟΝΕΙΡΟ: Kαι τώρα θα φύγεις; Εγώ θέλω να σε βλέπω! Να σε αγγίζω! Να σε παίρνω αγκαλιά! 

ΑΣΤΕΡΙ: Είναι καιρός να φύγω... Σε λίγο ξημερώνει, όμως μη φοβάσαι, γιατί κάθε βράδυ θα είμαι εδώ για σένα. Και τα πρωινά καθώς τρεμοσβήνω, θα αφήνω σημάδια στον Ουρανό, για σένα Όνειρό μου... Για να τα βλέπεις και να ξέρεις, πως υπάρχω για σένα!!!! Φεύγω τώρα Όνειρο... 

ΟΝΕΙΡΟ: Μια στιγμή! Δεν μου είπες, πως σε λένε... Όλα τα αστέρια, έχουν ένα όνομα!

ΑΣΤΕΡΙ: Με λένε, Σ' Αγαπάω! 

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Και το Αστέρι χάθηκε... 

Το Όνειρο, τότε σκέφτηκε… 

ΟΝΕΙΡΟ: ...Σ' Αγαπάω; 

aoratos.org

Βγες Από Τον Εαυτό Σου Και Άφησέ Τον Εκεί... (Λεό Μπουσκάλια)

«Κατ’ αρχήν πιστεύω, ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπάει, είναι ότι αγαπάει τον εαυτό του… 

Δεν μιλάω, για το χάιδεμα του εγώ μας… Μιλάω για τον άνθρωπο που συνειδητοποιεί, ότι δεν μπορείς να δώσεις, παρά αυτό που έχεις και γι’ αυτό καλά θα κάνεις, να προσπαθήσεις όσο μπορείς, ν’ αποχτήσεις κάτι...

«Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς, αυτόν τον εαυτό... Άλλοι τον έφτιαξαν.

Οι άλλοι σας είπαν, ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα, που κάνετε…

Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί… 

...Μόνο με αυτόν τον τρόπο, θα μπουν μέσα σου, τα νέα μηνύματα...

Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του, για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη, τα ονομάζει πραγματικότητα.

Οτιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό, που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος∙ έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή.

Έτσι, οι περισσότεροι από μας περνάμε την ζωή μας, βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα, παραμένουν απολύτως αόρατα.

Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. 

Για να τα δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε, όπως Είναι... Όχι Όπως Είμαστε Εμείς!»

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ

Το Εσωτερικό Νόημα Της Αρχαίας Τέχνης Της Αλχημείας

Η ενισχυμένη συνειδητή προσοχή, κόβει την σύνδεση ανάμεσα στο πόνο-σώμα (pain-body: ένα δευτερεύον σώμα, δημιουργημένο από τον πόνο, που κουβαλάει τον πόνο, τρέφεται και ζει από αυτόν και τον διαιωνίζει) και στις διαδικασίες της σκέψης σου και προκαλεί την μεταστοιχείωση...

Είναι σαν να γίνεται ο πόνος καύσιμο, για την φλόγα της συνειδητότητάς σου, κι εκείνη τότε καίει, με μεγαλύτερη λαμπρότητα. 

Αυτό Είναι Το Εσωτερικό Νόημα, Της Αρχαίας Τέχνης Της Αλχημείας: Η μεταστοιχείωση ενός μη ευγενούς μετάλλου, σε χρυσό... του πόνου σε συνειδητότητα... Το σχίσμα μέσα σου γιατρεύεται και γίνεσαι πάλι ολόκληρος. 

Η ευθύνη σου στην συνέχεια είναι, να μην δημιουργήσεις κι άλλον πόνο...

Ας Συνοψίσουμε:

- Εστίασε την προσοχή σου, στο συναίσθημα μέσα σου.
- Γνώριζε, ότι είναι το πόνο-σώμα.
- Δέξου, ότι είναι εκεί.
- Μην  σκέφτεσαι γύρω από αυτό... μην αφήσεις το συναίσθημα, να μετατραπεί σε σκέψη.
- Μην κρίνεις και μην αναλύεις.
- Μην φτιάξεις μια ταυτότητα, για τον εαυτό σου απ' αυτό.
- Μείνε Παρών και συνέχισε να είσαι Παρατηρητής, αυτού που συμβαίνει μέσα σου.
- Απόκτησε επίγνωση, όχι μόνο του συναισθηματικού πόνου, αλλά κι "Εκείνου που Παρατηρεί", του Σιωπηλού Θεατή... 

Αυτή είναι η Δύναμη του Τώρα, η Δύναμη της Δικιάς σου Συνειδητής Παρουσίας.

- Έπειτα, δες τι θα συμβεί...

ECKHART TOLLE

Ο Κόσμος Είναι Σκόνη... Φύσα Την Να Σκορπιστεί!

...Τον Κόσμο Μας Τον Αφηγήθηκαν...

Καθισμένος στην καφετέρια εκείνης της άγνωστης πόλης, Τον άκουγα γεμίζοντας, πολλές σελίδες με σημειώσεις. Είχα την αίσθηση ότι η μαθητεία μου, που ξεκίνησε σε εκείνο το ξεχωριστό σπίτι και συνεχίστηκε στο Μαρακές, ακολουθούσε μια μυστική διαπαιδαγώγηση, τις γραμμές ενός σχεδίου, που δεν διακόπηκε ποτέ...

«Η συνάντηση με την ‘Σχολή’ είναι το πιο εξαιρετικό γεγονός, στην ζωή ενός ανθρώπου… η μοναδική ευκαιρία για να ξεφύγει, από την κοινή ύπνωση – έλεγε στον επίλογό Του, ο Dreamer – για να συνειδητοποιήσει, πως όλα αυτά που βλέπει και τον περιβάλλουν, δεν είναι ο κόσμος… αλλά μόνο μια περιγραφή».

«Ναι, αλλά εγώ Σε ακούω, αγγίζω αυτό το τραπέζι… βλέπω τον κόσμο που περνάει… ξέρω ότι ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους, έχει μια προσωπική ζωή, μια δουλειά, μια οικογένεια… πώς γίνεται να είναι όλα μια περιγραφή, μια δικιά μου οπτασία;»

«Οι εικόνες που συλλέγονται από τον αμφιβληστροειδή χιτώνα, δεν είναι ο κόσμος, αλλά η αφήγησή του – απάντησε λακωνικά ο Dreamer – τον κόσμο στον περιέγραψαν».

Ο θαυμασμός για όσα άκουγα, ξεπεράστηκε από ένα μεγαλύτερο θαυμασμό, όταν τον άκουσα να προσθέτει ψιθυριστά: «Ο Πραγματικός Δημιουργός της Πραγματικότητας, Που Σε Περιβάλλει Είσαι Εσύ!... Μόνο Που Το Έχεις Ξεχάσει…»

«Τι έχω ξεχάσει;» ρώτησα. Μια διάθεση εχθρότητας στην φωνή μου, έδειχνε ότι μεγάλωνε η απόσταση ανάμεσά μας.

Εσύ είσαι η αιτία, για όλα και για κάθε τι... Κάποια μέρα, όταν θα έχεις θεραπευτεί, θα ξέρεις, ότι εσύ είσαι οι ρίζες του κόσμου... 

Ο κόσμος σε χρειάζεται, για να υπάρχει… 

...Ξέχασες Ότι Είσαι ο Δημιουργός, Ο Επινοητής... Κι Έγινες Η Σκιά Της Ίδιας Σου Της Δημιουργίας... 

Ο τόνος Του, κατάργησε εκείνο το χάσμα πριν ακόμα γεννηθεί και με ξανάβαλε στη γραμμή, σαν ένα μαθητούδι...

«Ο κόσμος είναι υποκειμενικός, προσωπικός... Είναι η απατηλή αντανάκλαση του εαυτού μας… Οπτασία και Πραγματικότητα, είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα, αυτό που τα χωρίζει, είναι απλά ο ''παράγοντας'' χρόνος.»

Θα ήθελα ν’ απαντήσω ναι. Να δεχθώ την άποψή Του. Κι ωστόσο, κάτι μέσα μου αντιστεκόταν... Η λογική μου αμφιταλαντευόταν, αλλά δεν υποχωρούσε... Πώς ήταν δυνατόν, να βρισκόμαστε μπροστά στο ίδιο αντικείμενο, θέα, συμβάν ή πρόσωπο και να έχουμε διαφορετικές απόψεις;

«Θα υπάρχει πάντως, μια αντικειμενική πραγματικότητα! – ισχυρίστηκα, για να υποστηρίξω τις πεποιθήσεις, που ανέκαθεν είχα – Άλλωστε, ένα πράγμα, δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο, από αυτό που είναι…»

Προσπαθούσα ακόμα, να υπερασπίσω τα πιστεύω ‘μου’, αλλά ήξερα ότι, όσο και αν ήταν ριζωμένα, δεν θα άντεχαν. Ήταν γραφτό να ανατραπούν, μόλις θα έρχονταν σε επαφή, με την οπτική του Dreamer... Και αυτή την φορά, όπως όλες τις άλλες φορές, θα επαληθευόταν ο απρόβλεπτος οιωνός: εκείνο το κλικ στην κατανόηση, που δίπλα Του συνέβαινε αναπόφευκτα, χωρίς να μπορείς να προβλέψεις πότε και πώς. 

...Επιθυμούσα και φοβόμουν αυτήν την μετάλλαξη... 

Όταν τελικά συνέβαινε, ένιωθα τα τείχη του εαυτού μου ν’ ανοίγουν υπέρμετρα, για να κάνουν χώρο σε μια πιο διάφανη, πιο ελεύθερη, πιο ευφυή οπτική του κόσμου.

Βλέποντας ότι ήμουν ακόμα αμήχανος, εξαπέλυσε κι άλλο ένα αποφασιστικό χτύπημα, στην περιγραφή του κόσμου, προσθέτοντας: «Εμείς Μπορούμε Να Δούμε, Μόνο Αυτό Που Είμαστε!» 

Έπειτα, με το απαράμιλλο χιούμορ Του, που πλησίαζε ελαφρώς στο σαρκασμό, δήλωσε: «Εάν ένας κλέφτης συναντούσε έναν άγιο, θα έβλεπε μόνο τις τσέπες του.»

Αυτή η boutade (εξόρμηση ατάκας) μου ήταν πολύ διαφωτιστική, κι έκατσα να φαντάζομαι για λίγο εκείνη την κωμική και επιμορφωτική εικόνα. Αλλά ο Dreamer, με σοβαρό ύφος, συνέχισε την ομιλία Του, λες κι εκείνη η παρένθεση, όσο μικρή κι αν ήταν, Τον έκανε να καθυστερήσει ή να αποκλίνει υπερβολικά, απ’ το θέμα της συνάντησής μας.

«Μόνο η συνάντηση με την Σχολή μπορεί να μας επιτρέψει να ξεφύγουμε, από την ακαμψία μιας καθημερινής ζωής. Μονάχα η ‘δουλειά της σχολής’ μπορεί να μας επιτρέψει κάποτε να ‘δούμε’ τον κόσμο, πέρα από την ψεύτικη περιγραφή του.

Μονάχα ένας ‘άνθρωπος της σχολής’ θα μπορέσει μια μέρα να προσεγγίσει μια αρμονική οπτική, μια κατάσταση τελείωσης... Και μόνο μια αρμονική και ολοκληρωμένη οπτική, θα μπορέσει να θεραπεύσει τον κόσμο.»

...Η Σχολή της Ανατροπής...

Ο Dreamer μου αποκάλυψε, πως ανέκαθεν υπήρχαν Σχολές, για σπουδαίους ανθρώπους, σε όλους τους Πολιτισμούς... Αυτές οι ‘Σχολές’, πέρα από τις Φιλοσοφικές και Πολιτιστικές διαφορές, που φαινόταν πως τις διέκριναν, στην πραγματικότητα ήταν... Μια Και Μόνο Σχολή... 

Η φωνή της, είχε παραμείνει ίδια χωρίς αλλαγές, η σκέψη της είχε  διασχίσει, όλες τις Εποχές κι όλους τους Πολιτισμούς... Αυτή την Σχολή  Εκείνος, την αποκαλούσε: «Σχολή του Είναι»... 

Ένα Παγκόσμιο  Εργαστήριο Ονειροπόλων, όπου οραματιστές, διαφωτισμένοι ουτοπιστές - ανέκαθεν - καλλιεργούσαν τον σκοπό τους.

Ο Dreamer την αποκάλεσε επίσης: «Μια Σχολή Μεταμόρφωσης» και σώπασε... Εισέπνευσε δυνατά, το άρωμα που ανέδινε το τσάι Του, κι έπειτα συμπλήρωσε ψιθυριστά: «Η Σχολή των Θεών ... Όπου, Πριν Μπορέσεις Ακόμα Να Κυβερνήσεις Τους Άλλους, Μαθαίνεις Να Κυβερνάς Τον Εαυτό Σου.» 

Η φωνή Του, μου έφερε ρίγη... Είχε μετατραπεί σε σφύριγμα, σε  εμβατήριο ενός στρατιώτη στον πόλεμο...

«Μια Σχολή Ανατροπής – είπε – όπου αναποδογυρίζονται, πεποιθήσεις και ιδέες... Και πριν από κάθε  άλλη, η ιδέα του αμείλικτου θανάτου... 

Ο Θάνατος είναι αντίσταση στην Αλήθεια, στην Αρμονία, στην Ομορφιά.

Ο Θάνατος καταστρέφει οτιδήποτε, δεν είναι ικανό, να γίνει Αλήθεια... 

Εάν είμαστε Αληθινοί σε κάθε κύτταρο του σώματός μας, δεν θα πεθάνουμε ποτέ...

Αναλογίστηκα την κλασσική παράδοση, πριν την Εποχή του Ομήρου, που χώριζε την ανθρωπότητα σε δύο είδη, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους: Απ’ την μια, τους ήρωες, δείγματα μιας ονειροπόλου ανθρωπότητας, άτομα ικανά, να πραγματοποιήσουν το αδύνατο... Και από την άλλη, ένα απροσδιόριστο πλήθος ανθρώπων χωρίς θέληση, χωρίς όνειρα... απρόσωπο... 

Οι μεν, καθοδηγούμενοι από το Πεπρωμένο, είχαν προορισμό την μεγάλη προσωπική περιπέτεια• οι δε, με προορισμό μια ασήμαντη ζωή, ζούσαν κάτω, από τους Νόμους της Τύχης και της Σύμπτωσης... Η ιδέα, ότι οι  μεγάλοι μύθοι των μακρινών εποχών, στην πραγματικότητα αφηγούνταν, τα κατορθώματα των ανθρώπων, που είχαν ανακαλύψει την ‘Σχολή’, διαφώτισε την σκέψη μου... 

Οι περιπέτειές τους, οι αναμετρήσεις με τέρατα και γίγαντες, που τραγούδησαν περιπλανώμενοι αοιδοί, ήταν οι στάσεις του «ταξιδιού της επιστροφής», ενός ταξιδιού μέσα στην ψυχολογία του καθενός, στις δαιδαλώδεις διαδρομές... Στα Πιο Μυστικά Σημεία Του Είναι... 

Ο Dreamer μου εξήγησε, ότι στις πιο απόκρυφες περιοχές της ύπαρξης, εκεί που φανερώνονται τα αρνητικά συναισθήματα και κυλάει η λήθη των καταστρεπτικών σκέψεων, των αισθημάτων ενοχής... Ακριβώς εκεί, βρίσκεται η πηγή όλων εκείνων των τεράτων, η πηγή των χυδαιοτήτων, των θανάτων... της Κάθε μας Πτώσης...

«Πρέπει καταρχάς, να βρεις τον εχθρό μέσα στο σώμα σου... Κι όταν θα τον έχεις ξετρυπώσει, θα τον βρίσκεις μπροστά σου, ολοένα και πιο ύπουλο, πιο ισχυρό... πιο ανελέητο... 

Ο ανταγωνιστής μεγαλώνει, μαζί με σένα!... Δεν υπάρχουν χιλιάδες εχθροί... Μα Μόνο Ένας... Και Η Νίκη Είναι Μόνο Μια… Ενάντια Στον Εαυτό Σου.

Το «Ταξίδι της Επιστροφής» για έναν άνθρωπο, είναι η μεγάλη ευκαιρία, να θεραπεύσει το παρελθόν του» είπε και με το βλέμμα του αργά, διέσχισε την πλατεία με τις δίδυμες εκκλησίες, τα αρχοντικά, τα αγάλματα, γύρω από τον αρχαίο οβελίσκο• παρατήρησε το πλήθος, που την πλημμύριζε...

«Ο κόσμος είναι το παρελθόν – ισχυρίστηκε, δημιουργώντας έναν, από τους πιο αξιοθαύμαστους αφορισμούς του – Οποιονδήποτε συναντήσεις, οτιδήποτε συναντήσεις, είναι πάντα το παρελθόν... Ακόμα και αν εμφανιστεί μπροστά σου, αυτή την στιγμή, αυτό που βλέπεις κι αγγίζεις είναι μονάχα, η υλοποίηση των νοητικών σου καταστάσεων… Past is Dust... 

Ο κόσμος που βλέπεις κι αγγίζεις, αυτήν ακριβώς την στιγμή, είναι η υλοποίηση όλων, όσα υπήρξες… 

Τίποτα, δεν θα μπορούσε να συμβεί στην ζωή σου, αν δεν είχε πρώτα λάβει την συγκατάθεση, μέσα στις σκέψεις σου…

Ο Κόσμος Είναι Σκόνη... Φύσα Την Να Σκορπιστεί...

Η Σχολή των Θεών // Stefano Elio D’ Anna

Ας Ανακαλύψουμε Δυνάμεις Που Είχαμε, Όταν Ήμασταν Παιδιά...

Μεγαλώσαμε και πάψαμε να πιστεύουμε, στον φανταστικό μας φίλο, στις μαγικές στιγμές, σε νεράιδες, αγγέλους! Κι όμως κάποτε που' μασταν παιδιά, όλα ήταν τόσο μαγικά!

Να αφήσω τον Κοέλιο, να μας τα πει;

''Όποιος αποφασίσει να μιλήσει με τους αγγέλους του, θα ανακαλύψει ότι δεν είναι η πρώτη φορά... Όλα τα παιδιά μιλούσαν με τον φύλακα άγγελό τους, μέχρι που ερχόταν η περίφημη μέρα που οι γονείς τους πρόσεχαν, ότι το παιδί τους μιλούσε, με κάποιον που ''δεν υπήρχε...''

Τότε έδειχναν ενδιαφέρον, κατηγορούσαν την υπερβολική παιδική φαντασία, κατέφευγαν σε παιδαγωγούς και ψυχολόγους και κατέληγαν στο συμπέρασμα, ότι το παιδί τους έπρεπε να σταματήσει, αυτή την συμπεριφορά... Οι γονείς πάντα επέμεναν να λένε στα παιδιά τους, ότι δεν υπήρχαν αόρατοι φίλοι, ίσως επειδή οι ίδιοι είχαν ξεχάσει, ότι κι αυτοί κάποτε μιλούσαν με αγγέλους...

Ή ποιος ξέρει...

Ίσως να πίστευαν, ότι ζούσαν σ' έναν κόσμο στον οποίο, δεν υπήρχε πια θέση, για τους αγγέλους...

Ας Ανακαλύψουμε Δυνάμεις, Που Είχαμε, Όταν Ήμασταν Παιδιά...

Ποιες ήταν αυτές;

Είχαμε πείσμα, χαμογελούσαμε, δεν χρειαζόμασταν πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι, παίζαμε, είχαμε πλούσια φαντασία, τρελαινόμασταν για τα Χριστούγεννα... Πιστεύαμε στον Άγιο Βασίλη με θέρμη και η πίστη, αυτή μας έδινε απίστευτη χαρά κι όρεξη για τις γιορτές... Νεράιδες, Άγγελοι, Αγιο-Βασίληδες υπάρχουν... όσο κρατάμε, το παιδί μέσα μας ζωντανό!"

Ξυπνήστε Όσοι Κοιμάστε... Συνεχίστε Όσοι Ονειρεύεστε!!!

Ποιοι Είμαστε Οι Άνθρωποι;

Αν ο άνθρωπος είναι αυτό που φαίνεται, μέσα από τις αισθήσεις του και την αντιληπτικότητα των άλλων, τότε τι είναι αυτό το ασύλληπτο, το ακόρεστο και ανικανοποίητο, που συνεχώς τον ρίχνει... από την μία προσπάθεια στην άλλη, από την μία απογοήτευση στην άλλη;

Αν όντως θα πρέπει να εκτιμήσει και να αποδεχτεί, αυτά που μαστιγώνουν και ενεργοποιούν καθημερινά τις αισθήσεις του, τότε ποια μυστική και αόρατη υπαγωγή, τον σπρώχνει σε ατέρμονες αναζητήσεις, σαν έναν σύγχρονο Δον Κιχώτη;

Ποια στ’ αλήθεια η πορεία μας, σ’ αυτή την ζωή και από πού πηγάζει;

Σε ποια ανώτερη αρχή την οφείλουμε; Ποιες οι κατευθυντήριες γραμμές της, ο στόχος και ο προορισμός της; 

Είμαστε ένα ανώτερο είδος μέσα στο ζωικό βασίλειο, με στόχο και σκοπό την επιβεβαίωση μας, στα κατώτερα είδη;

Ή μήπως, κάτι πραγματικά πολύ ανώτερο, που το υλικό κομμάτι της ύπαρξης μας, αδυνατεί να προσδιορίσει; 

Κι αν ναι τότε... ποιο είναι εκείνο το τμήμα του εαυτού μας, που θα μπορούσε να γνωρίζει; Που θα μπορούσε να επιλέξει και να καθοδηγήσει το εγώ μας, εμάς τους ίδιους;

Στην προσπάθεια μας αυτή να καθορίσουμε, ποια θα πρέπει να είναι η πορεία μας, σ’ αυτή την ζωή, θα πρέπει πρωτίστως να ξεκαθαρίσουμε, τι ακριβώς είμαστε ή μάλλον... Ποιοι Ακριβώς Είμαστε… Εμείς Τα Ανθρώπινα Και Λογικά Όντα, Ποιοι Είμαστε Στην Πραγματικότητα; 

Είμαστε, αυτό που βλέπουμε καθημερινά στον καθρέφτη; Είμαστε, αυτό που αντιλαμβανόμαστε; Είμαστε, αυτό που αισθανόμαστε και αν ναι... τότε γιατί μονίμως, κάτι μας λείπει... κάτι το απροσδιόριστο μας ενοχλεί; 

Γιατί δεν βρίσκουμε την γαλήνη και την ευτυχία, μέσα από τον κορεσμό των αισθήσεων μας; Μέσα από την επίτευξη των πράξεων μας;

Αν όντως υπάρχει κάτι άλλο διαφορετικό, θα πρέπει να το βρούμε, γιατί ακριβώς στην άγνοια μας... Του Ποιοι Είμαστε Στην Πραγματικότητα... εξαρτάται και η προφανώς, λαθεμένη μας πορεία στην ζωή... 

Στην άγνοια της φύσης του κόσμου - που έχει ο άνθρωπος - οφείλει το ότι αποτυγχάνει να αναγνωρίσει, τις σωστές αρχές και τις αληθινές αξίες, που την κυβερνούν... Έτσι ο άνθρωπος ελπίζει για πράγματα, που δεν θα έπρεπε να ελπίζει... Και αναζητά πράγματα, που οφείλει να μην βρει... μας λέει ο Φιλόσοφος Πυθαγόρας.

Είναι γεγονός ότι όλοι οι μεγάλοι Φιλόσοφοι του παρελθόντος, έχουν τονίσει ότι ο άνθρωπος, δεν είναι μόνο αυτό που αισθάνεται, ούτε μόνο αυτό που βλέπει και ακούει. Δεν είναι μόνο, αυτό που πρεσβεύει και ποθεί, ούτε αυτό που αναπνέει και προσπαθεί.

Ούτε μόνο, αυτό που συναναστρέφεται και αγαπά, αλλά ο άνθρωπος είναι πολλά περισσότερα... 

Παρόμοια όλες οι θρησκείες τονίζουν ότι το Ανθρώπινο Ον, βρίσκεται στην κορυφή όλης της Δημιουργίας, διότι το ανθρώπινο σώμα εμπεριέχει τα πάντα...Έτσι λοιπόν, ο Άνθρωπος Είναι τα Πάντα… 

Το ευπαθές και ντελικάτο ανθρώπινο σώμα, παρά τις όποιες αδυναμίες του, είναι το Τελειότερο Θεϊκό Δημιούργημα, μιας και περιέχει μέσα του, όλη την Δημιουργία... Από την πλέον σκληρή και απάνθρωπη ύλη, έως την Υπέρλαμπρη Τελειότητα της Θεϊκής Ουσίας...

Ένας μεγάλος φιλόσοφος του 6ου π.χ. αιώνα – ο Πυθαγόρας – ήταν εκείνος ο οποίος επάνω στο Πανάρχαιο Σύμβολο του ΤΕΤΡΑΚΤΥΑΚΟΥ Σταυρού. πήρε και τοποθέτησε όλη την Ελληνική Θεοσέβεια. Όλες οι ενεργειακές ροές, όλες οι διδασκαλίες, όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου – διαβάτη αυτής της γήινης ζωής, αλλά και όλη η γνώση της δημιουργίας – Τα Πάντα – πηγάζουν μέσα από την μελέτη του. 

Αφού Λοιπόν Είμαστε Μία Επιτομή Του Σύμπαντος, Αυτό Σημαίνει Ότι Εσωτερικά Έχουμε Σε Μικρογραφία, Όλη Την Μεγαλειώδη Δημιουργία...

 
Στην ουσία βέβαια εμείς, ξεκινάμε την ζωή μας, μέσα στα γεννητικά όργανα του ανθρωπίνου σώματος και την τερματίζουμε πριν καν φθάσουμε, στην ζώνη του παντελονιού μας... 

Είναι η μακρά και τραγικά δύσκολη, η ΥΠΑΤΗ Πορεία του Ανθρώπου, όπως αυτή αποτυπώνεται στον ΤΕΤΡΑΚΤΥΑΚΟ Σταυρό... Μία δύσκολη και αξεπέραστη πορεία, για πάμπολλες, από τις ενσαρκώσεις του ανθρώπου... Γι΄αυτό θα έλεγα, ότι η ζωή μας κυλά, μέσα στο εσώρουχό μας... 

Η φύση είναι εκείνη, που μας οδηγεί σωστά. Όμως εμείς είμαστε, που δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε. Τα τοξικά υγρά του υλικού σώματος μας (υγρασία – συναίσθημα) τα αποβάλει, μέσω του αποχετευτικού μας συστήματος, με το οποίο μας έχει προικίσει. Τα καλά πάλι υγρά του σώματος μας (αίμα = εύ-μου) τα διαφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού. 

Εμείς όμως φροντίζουμε, αφ΄ενός να μολύνουμε, το καλό συναίσθημα με “τοξική τροφή” (ακατάστατη και αδιάφορη καθημερινότητα, μέσα από τις καταχρήσεις, της οποίας, δηλητηριάζουμε και εξαντλούμε, το καλό μας συναίσθημα – αίμα – σπέρμα)... Αφ΄ετέρου δε, μη ελέγχοντας τα χαμηλά και βάρβαρα συναισθήματα μας. 

Έτσι κρατάμε την προσοχή μας, μόνιμα στραμμένη στο εσώρουχό μας, ξεπουλώντας κάθε φορά την καρδιά μας (μολύνοντας τις φρένες μας), στην Ατέλειωτη ΥΠΑΤΗ Πορεία της Υπάρξεως μας...

Αφού λοιπόν τα Πάντα, βρίσκονται Μέσα μας (ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ), ο Άνθρωπος μπορεί να είναι τόσο Διάβολος... όσο και Θεός… Εξαρτάται μόνο, από την ατομική του ροπή και προσπάθεια, προς το ποιο τμήμα του σώματος του, θα γείρει… 

Ποιος όμως ευθύνεται, γι’ αυτήν την ροπή του ανθρώπου; 

Μα Ποιος Άλλος Από Αυτήν, Την Ίδια Αντίληψη Του Ίδιου Του Ατόμου, Ως Προς Την Αληθινή Του Πραγματικότητα...

Ο Δημόκριτος, ορίζει με σαφήνεια ότι: “Οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, είναι ψευδές”. Το ίδιο ακριβώς, πρεσβεύει και ο Πλάτων.

Με τον όρο Νόησις, εννοούμε την Συνείδηση, η οποία ταυτίζεται με την έννοια του Πνεύματος και της Ελευθερίας... Σκέφτομαι άρα Υπάρχω... 

Από την στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε και ύπαρξη... Φυσικά η υλική μας υπόστασις, είναι τμήμα του φυσικού κόσμου.

Ο Άνθρωπος δεν είναι απλά, ένα κατασκεύασμα των αισθήσεων του, αλλά πολλά περισσότερα... τα οποία στην παρούσα κατάσταση μας, αδυνατούμε να αντιληφθούμε.

Σύμφωνα με την θεωρία της Σχετικότητας, η ύλη δεν είναι παρά η καμπύλωσις, του Τρισδιάστατου Χώρου, προς την Τέταρτη Διάσταση, που χαρακτηρίζει τον Χρόνο... Όταν αυτή η καμπύλωσις περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου, την αντιλαμβάνεται (καμπύλωση) σαν πυκνότητα υλοενέργειας. 

Αν συνεχίσει να καμπυλώνεται και περάσει ένα ανώτατο όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, αυτήν την πυκνότητα υλοενεργείας και αυτό είναι που ονομάζουμε, Φαινόμενον Μελανών Οπών. 

Αν αρχίσουμε να καμπυλώνουμε, τον χώρο των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε, το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου... Αυτό ονομάζεται Ανάπτυξη. Αν αρχίσει να μικραίνει η καμπύλωση, τότε αυτό ονομάζεται Φθορά.

Την ανάπτυξη και την φθορά μαζί, τις ονομάζουμε κύκλο ζωής του ανθρώπου. Αυτό, που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας, είναι η αυξομείωση της 4ης Διαστάσεως, που δίνει την αίσθηση της υπάρξεως της ζωής.

Η υλική υπόσταση του ανθρώπου, δεν είναι τίποτε περισσότερο, από μία καμπύλωση του χώρου... Δηλαδή το Πρωτογενές Στοιχείο, που γεννά αυτή την ύλη, η οποία εν συνεχεία διέπεται ,από όρους Ανάπτυξης – Φθοράς, που είναι ο Χώρος.

Αυτό ακριβώς επραγματεύετο και ο Πλούταρχος, χιλιάδες χρόνια πριν, τοποθετώντας στον Σταυρό του Πυθαγόρα, την φθορά στην Χθόνα, ενώ την ανάπτυξη – ζωή στο Πύρ τοποθετώντας τον χώρο, στην θέση του ΤΕΤΡΑΚΤΥΑΚΟΥ Σταυρού.

Ο χώρος, είναι αυτό το μη αντιληπτό, που μας περιβάλλει. 

Ένα μαθηματικό γεγονός... Κάτι το Αείζον (δεν χάνεται) το οποίο μπορεί να ξανακαμπυλωθεί, ανά πάσα στιγμή... Με λίγα λόγια ο Αιθέρας. 

Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος πεθαίνει, επιστημονικά εννοούμε, ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα, να τον αντιληφθούν οι αισθήσεις μας.

Εμείς οι άνθρωποι, έχουμε μία αίσθηση Ατομικότητος και Διαιρέσεως... Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ... Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια, είναι προϊόν της δυνατότητος του εγκεφάλου μας, αλλά και της φυσιολογίας μας. 

Εκεί έξω όμως στο Σύμπαν, δεν υπάρχουν τομές... Όλα Είναι ΕΝΑ... Υπάρχει ΕΝΑ Συστατικό... θες να το πεις Ενέργεια, θες να το πεις Αόρατο, θες να το πεις Θεό... Αυτήν την Ενιαία Δημιουργία, αυτήν την Κοχλάζουσα Ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου, της δημιουργεί Τομές, της δημιουργεί Ατομικότητες...

Ας φαντασθούμε έναν άνθρωπο, που έχει αντιληφθεί το Ανώτερο Εγώ του, μέσα σε μία Ενότητα Συμπαντική... Όταν λες:  ότι Όλα Είναι ΕΝΑ, χάνεται η Αίσθησις της Ατομικότητος, του <Εγώ>. 

Συνειδητοποιείς... ότι όλα όσα βλέπουν οι αισθήσεις, είναι μία εικόνα και για να υπάρχει εικόνα... κάπου θα πρέπει να υπάρχει, το πρότυπό της... 

Ε! Όταν ο Άνθρωπος, Αρχίσει Να Αναζητά Αυτό Το Πρότυπο, Τότε Τίποτε Δεν Θα Τον Σταματά Πλέον...

(Από τον Εξαίρετο φίλο & δάσκαλο... Εμμανουήλ Παπαδόπουλο)

Ο Κόσμος Της Πλάνης...

Ο Άνθρωπος κάθε στιγμή ζυμώνει με το νου του, την Αιθερική Ύλη που τον περιβάλλει και διαχέει όλο το Σύμπαν... Με την σκέψη του πλάθει εικόνες πραγμάτων, που υπάρχουν ήδη ως πρωτότυπα, στον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα.

Άπειρες πιθανότητες που υπάρχουν διαθέσιμες να συλληφθούν, απ' την ανθρώπινη συνείδηση και να υλοποιηθούν στο χαμηλότερο Πεδίο της Ύλης, τον κόσμο που ζούμε...

Αυτό, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι συμβαίνει, εκατοντάδες στιγμές στο λεπτό της καθημερινότητας μας, ακόμη κι όταν νομίζουμε, ότι δεν σκεφτόμαστε, εν τούτοις, κάθε μας δράση είναι γέννημα της σκέψης... είτε πρόκειται για λόγο, είτε για πράξη.

Όλα αυτά πριν ακόμη γεννηθούν στο Φυσικό, έχουν πάρει σάρκα και οστά στο Αόρατο, Προϋπάρχουν ως Αρχέτυπα σε Ανώτερες Διαστάσεις, σε μια Συμπαντική Τράπεζα, απ' όπου ο Καθένας Μπορεί να Εκταμιεύσει, Αυτό που Επιθυμεί.

Ζούμε στον κόσμο, που αυτές οι πρωταρχικές ιδέες, γίνονται απτές κι ορατές, για να τις εμπειραθεί η ψυχή, μέσα από το φυσικό της όχημα... Είμαστε βαθιά ναρκωμένοι, αν νομίζουμε ότι όλα όσα βιώνουμε, είναι αληθινά... 

Πραγματικά ναι, επειδή ο καθένας πλάθει την πραγματικότητα του, κατά το δοκούν... Αλλά Αληθινά Όχι...

Ετούτος ο κόσμος, είναι ο κόσμος της πλάνης, είναι ο κόσμος της μορφοποίησης του άμορφου, ο τόπος της επιθυμίας, απ' τον οποίο μπορεί κάποιος να αποδράσει μόνον, όταν όλες του οι επιθυμίες, γίνουν Μια και Μοναδική... αλλά κι αυτή, αμέσως πάψει να υπάρχει... Ο Νοών Νοείτω...


Η Αιθερική Ύλη που διαπερνά τα Πάντα στο Σύμπαν είναι αυτή η ίδια, που ενδύει με μορφή το Αγέννητο, που η σκέψη συλλαμβάνει, έτσι βρίσκεται Παντού... Είναι Πανταχού Παρούσα Και Τα Πάντα Πληρούσα... Όλα γύρω μας είναι συμπυκνωμένη Αιθερική Ύλη, όπως για παράδειγμα το νερό, είναι η μορφή του αέρα, στο χαμηλό πεδίο που δρούμε. 

Η ενέργεια ταξιδεύει μέσα μας και γύρω μας, μέσα από συχνότητες κι όταν συντονιζόμαστε, τότε συναντιόμαστε... συναντούμε αυτό που δονείται, όμοια με την σκέψη μας.

Μια Αιθερική Ενέργεια Διαπερνά Τα Ανώτερα Πεδία, Καθώς Έλκεται Μαγνητικά Από Την Σκέψη Μας, η Οποία την Μορφοποιεί, Ανάλογα με την Επιθυμία Μας.

Τα Πράγματα Είναι Απλά Κι Αν Γίνονται Σύνθετα, Γι Αυτό Ευθύνεται, Η Πλάνη Της Πλάνης, Στην Οποία Ζούμε...

Τα Βιβλία μου Οι σκέψεις μου/ My Books My thoughts